هضم کربوهیدرات ها در بدن:از دهان تا روده بزرگ

فرایند هضم کربوهیدرات ها در بدن

فرآیند هضم برای تجزیه کربوهیدرات ها از لحظه ورود آنها به دهان تا جذب آنها در روده بزرگ حیاتی است. کربوهیدرات ها درشت مغذی های ضروری هستند که انرژی بدن ما را تامین می کنند. درک چگونگی هضم کربوهیدرات ها می تواند به ما کمک کند تا انتخاب های غذایی سالم تری داشته باشیم و رژیم غذایی متعادلی داشته باشیم.

کربوهیدرات ها یکی از سه درشت مغذی ضروری برای بدن انسان هستند. کربوهیدرات ها منبع انرژی قابل توجهی برای بدن هستند، اما قبل از استفاده از آنها، باید توسط فرآیند هضم تجزیه شوند. هضم کربوهیدرات ها از دهان شروع می شود و در روده کوچک تکمیل می شود. هضم کربوهیدرات ها مستلزم وجود آنزیم های گوارشی مختلف است.

هضم کربوهیدرات ها در دهان

فرآیند هضم کربوهیدرات ها از دهان شروع می شود. بزاق، که توسط غده بزاقی تولید می شود، حاوی آنزیم هایی به نام آمیلاز بزاقی – همچنین به عنوان ptyalin شناخته می شود. آمیلاز بزاقی فرآیند تجزیه کربوهیدرات های پیچیده را به مولکول های کوچکتر آغاز می کند. آمیلاز نشاسته را به مالتوز تجزیه می کند که از دو مولکول گلوکز تشکیل شده است. فرآیند تجزیه کربوهیدرات ها در دهان، هیدرولیز نشاسته نامیده می شود. با این حال، تمام کربوهیدرات ها در دهان تجزیه نمی شوند.

هضم کربوهیدرات ها در معده

همانطور که ما غذا را قورت می دهیم، غذا از مری عبور می کند و وارد معده می شود. معده در درجه اول بر تجزیه پروتئین ها متمرکز است، در حالی که کربوهیدرات ها قبل از ادامه سفر برای مدت کوتاهی در معده باقی می مانند.

هنگامی که غذا به معده می رسد، محیط اسیدی با اختلال در فعالیت آمیلاز، هیدرولیز نشاسته را متوقف می کند. محیط اسیدی آنزیم دیگری به نام پپسین را فعال می کند که گلیکوژن، ترکیب ذخیره کربوهیدرات موجود در حیوانات را به پلیمرهای کوچکتر تقسیم می کند. با این حال، اکثر هضم کربوهیدرات ها در خارج از معده اتفاق می افتد.

پانکراس و هضم کربوهیدرات ها

هنگامی که غذا از معده خارج می شود و وارد روده کوچک می شود، لوزالمعده آمیلاز پانکراس را برای ادامه فرآیند هضم آزاد می کند. آمیلاز پانکراس پلی ساکاریدهایی مانند نشاسته، گلیکوژن و سایر کربوهیدرات های پیچیده را به دی ساکاریدهای کوچکتر مانند مالتوز، لاکتوز و ساکارز تقسیم می کند.

به محض خروج از معده، غذا وارد روده کوچک می شود، جایی که اکثریت هضم کربوهیدرات ها انجام می شود. آنزیم های آزاد شده توسط پانکراس، مانند آمیلاز پانکراس، برای هیدرولیز کربوهیدرات های پیچیده به دی ساکاریدها عمل می کنند. دی ساکاریدها مانند لاکتوز، ساکارز و مالتوز توسط آنزیم های خاصی که توسط میکروویلی های روده کوچک تولید می شود به مونوساکاریدها تجزیه می شوند.

آمیلاز پانکراس مسئول تجزیه کربوهیدرات های پیچیده به مولکول های کوچکتر است که می توانند توسط روده کوچک جذب شوند.

هضم کربوهیدرات ها در روده کوچک

روده کوچک دارای آنزیم های گوارشی اضافی در پوشش دیواره های خود است که دی ساکاریدها را بیشتر به مونوساکاریدها تجزیه می کند. دو نوع آنزیم موجود در روده کوچک سوکراز ایزومالتاز و لاکتاز هستند. انزیم ساکاراز، ساکارز، مالتوز و ایزومالتوز را به مونوساکاریدهای مربوطه، گلوکز و فروکتوز تجزیه می کند. انزیم لاکتاز،لاکتوز را به گلوکز و گالاکتوز تجزیه می کند که به جریان خون جذب می شود.

هضم کربوهیدرات ها در کبد

هنگامی که مونوساکاریدها به کبد می رسند، اصلاح می شوند، ذخیره می شوند یا در جریان خون آزاد می شوند. کبد گالاکتوز و فروکتوز را از طریق مسیرهای متابولیکی مختلف به گلوکز تبدیل می کند. این گلوکز سپس از طریق جریان خون به سایر نقاط بدن منتقل می شود و برای انرژی توسط سلول ها استفاده می شود.

کربوهیدرات های هضم نشدنی

برخی از کربوهیدرات ها، از جمله فیبر غذایی، در برابر هضم توسط بدن انسان مقاوم هستند. فیبر نسبتاً دست نخورده از روده کوچک عبور می کند و به روده بزرگ می رسد که به آن کولون نیز می گویند. در اینجا، توسط میکروبیوتای روده، جامعه پیچیده ای از باکتری های ساکن در روده بزرگ، تخمیر می شود.

نقش میکروبیوتای روده در هضم قند ها

میکروبیوتای روده فیبر را تخمیر می کند و آن را به اسیدهای چرب با زنجیره کوتاه (SCFAs)، گاز و سایر محصولات جانبی تجزیه می کند. SCFA ها مانند استات، پروپیونات و بوتیرات به عنوان منبع انرژی برای سلول های روده بزرگ عمل می کنند و نقش مهمی در حفظ محیط سالم روده ایفا می کنند. آنها همچنین فواید سلامتی مختلفی از جمله کاهش التهاب و افزایش سیری دارند.

تخمیر فیبر توسط میکروبیوتای روده باعث تولید گاز به عنوان یک محصول جانبی می شود. این گاز می تواند منجر به نفخ یا ناراحتی شکمی شود، اما بخشی طبیعی از فرآیند هضم است. با این حال، تولید بیش از حد گاز ممکن است نشانه ای از عدم تعادل در میکروبیوتای روده یا عدم تحمل برخی کربوهیدرات ها باشد.

روده بزرگ و هضم کربوهیدرات ها

روده بزرگ همچنین در جذب آب و الکترولیت ها از مواد غذایی هضم نشده نقش دارد. این فرآیند جذب به تنظیم تعادل آب در بدن کمک می کند و از از دست دادن بیش از حد آب در حین اجابت مزاج جلوگیری می کند.

در انتهای روده بزرگ، کربوهیدرات های هضم نشده، فیبر و سایر مواد زائد به مدفوع تبدیل می شوند و از طریق رکتوم و مقعد از بدن دفع می شوند.

توجه به این نکته مهم است که هضم و جذب کربوهیدرات ها می تواند در بین افراد بر اساس عواملی مانند سن، شرایط سلامتی و ژنتیک متفاوت باشد. برخی از افراد ممکن است در هضم کربوهیدرات های خاص مانند لاکتوز در عدم تحمل لاکتوز یا گلوتن در بیماری سلیاک مشکل داشته باشند.

در نتیجه، هضم کربوهیدرات ها فرآیند پیچیده ای است که از دهان شروع می شود و به روده بزرگ ختم می شود. آنزیم‌های مختلف مانند آمیلاز و آنزیم‌های پانکراس به تجزیه کربوهیدرات‌های پیچیده به قندهای ساده‌تر کمک می‌کنند و سپس به جریان خون جذب می‌شوند. فیبر، مقاوم در برابر هضم، به روده بزرگ می رسد، جایی که توسط میکروبیوتای روده تخمیر می شود تا اسیدهای چرب با زنجیره کوتاه و گاز تولید کند. درک این فرآیند می تواند به ما در انتخاب رژیم غذایی آگاهانه کمک کند و از سلامت کلی گوارش ما حمایت کند.