فیبرومیالژیا چیست|علائم،علل و درمان

فیبرومیالژیا چیست

فیبرومیالژیا یک اختلال مزمن (طولانی) است که باعث درد و حساسیت در سراسر بدن و همچنین خستگی و مشکل در خواب می شود. دانشمندان به طور کامل علت آن را درک نمی کنند، اما افراد مبتلا به این اختلال حساسیت بالایی به درد دارند.

فعلا هیچ درمان قطعی برای فیبرومیالژیا وجود ندارد، اما پزشکان و سایر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی می توانند به مدیریت و درمان علائم کمک کنند. درمان معمولاً شامل ترکیبی از ورزش یا سایر درمان‌های حرکتی، درمان روان‌شناختی و رفتاری و دارو است.

فیبرومیالژیا یک اختلال است که با درد گسترده اسکلتی عضلانی همراه با خستگی، خواب، حافظه و مشکلات خلقی مشخص می شود.

محققان بر این باورند که فیبرومیالژیا با تأثیر بر نحوه پردازش سیگنال های دردناک و غیر دردناک توسط مغز و نخاع، احساسات دردناک را تقویت می کند.

علائم اغلب پس از یک رویداد شروع می شود، مانند ضربه فیزیکی، جراحی، عفونت یا استرس روانی قابل توجه. در موارد دیگر، علائم به تدریج در طول زمان و بدون هیچ رویداد محرکی جمع می شوند.

زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به فیبرومیالژیا هستند. بسیاری از افرادی که فیبرومیالژیا دارند سردرد تنشی، اختلالات مفصل گیجگاهی فکی (TMJ)، سندرم روده تحریک پذیر، اضطراب و افسردگی نیز دارند.

در حالی که هیچ درمانی برای فیبرومیالژیا وجود ندارد، انواع داروها می توانند به کنترل علائم کمک کنند. ورزش، تمدد اعصاب و اقدامات کاهش استرس نیز ممکن است کمک کند.

چه کسانی به فیبرومیالژیا مبتلا می شوند؟

هر کسی ممکن است به فیبرومیالژیا مبتلا شود، اما زنان بیشتر از مردان به آن مبتلا می شوند. این بیماری می تواند افراد در هر سنی را تحت تاثیر قرار دهد، حتی کودکان، اما معمولا از میانسالی شروع می شود و با افزایش سن احتمال ابتلا به آن افزایش می یابد.

اگر بیماری های دیگری، به ویژه بیماری های روماتیسمی، اختلالات خلقی، یا شرایطی که باعث درد می شوند، دارید، ممکن است بیشتر به فیبرومیالژیا مبتلا شوید. این بیماری ها عبارتند از:

روماتیسم مفصلی.

لوپوس اریتماتوز سیستمیک (که معمولاً لوپوس نامیده می شود).

اسپوندیلیت آنکیلوزان.

آرتروز.

افسردگی یا اضطراب.

کمر درد مزمن.

سندرم روده تحریک‌پذیر.

فیبرومیالژیا معمولاً در خانواده ها ایجاد می شود و برخی از دانشمندان معتقدند که ژن های خاصی می توانند احتمال ابتلا به آن را افزایش دهند. با این حال، این اختلال در افرادی که سابقه خانوادگی این اختلال را ندارند نیز رخ می دهد.

علائم فیبرومیالژیا

علائم اصلی فیبرومیالژیا عبارتند از:

-درد مزمن و گسترده در سراسر بدن یا در چندین محل. درد اغلب در بازوها، پاها، سر، قفسه سینه، شکم، پشت و باسن احساس می شود. مردم اغلب آن را به صورت درد، سوزش یا ضربان توصیف می کنند.

-خستگی یا احساس خستگی شدید.

-مشکلات خواب.

-علائم دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد:

-سفتی عضلات و مفاصل.

-حساسیت به لمس.

-بی حسی یا گزگز در بازوها و پاها.

-مشکلات در تمرکز، تفکر واضح و حافظه .

-حساسیت بالا به نور، صدا، بو و دما.

-مشکلات گوارشی، مانند نفخ یا یبوست.

علل فیبرومیالژیا

علت فیبرومیالژیا مشخص نیست، اما مطالعات نشان می‌دهد که افراد مبتلا به این اختلال حساسیت بالایی به درد دارند، بنابراین در حالی که دیگران این حس را ندارند، درد را احساس می‌کنند.

مطالعات تصویربرداری مغز و سایر تحقیقات شواهدی مبنی بر تغییر سیگنال در مسیرهای عصبی که درد را در افراد مبتلا به فیبرومیالژیا منتقل و دریافت می‌کنند، کشف کرده‌اند. این تغییرات همچنین ممکن است منجر به خستگی، اختلالات خواب و مشکلات شناختی شود که بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال تجربه می‌کنند.

بسیاری از محققان معتقدند که تحریک عصبی مکرر باعث تغییر مغز و نخاع افراد مبتلا به فیبرومیالژیا می شود. این تغییر شامل افزایش غیرطبیعی سطوح برخی از مواد شیمیایی در مغز است که نشان دهنده درد هستند.

علاوه بر این، به نظر می‌رسد گیرنده‌های درد مغز نوعی حافظه از درد ایجاد می‌کنند و حساس می‌شوند، به این معنی که می‌توانند بیش از حد به سیگنال‌های دردناک و غیر دردناک واکنش نشان دهند.

احتمالاً عوامل زیادی وجود دارد که منجر به این تغییرات می شود، از جمله:

ژنتیک:  از آنجایی که فیبرومیالژیا در خانواده ها ایجاد می شود، ممکن است جهش های ژنتیکی خاصی وجود داشته باشد که ممکن است شما را مستعد ابتلا به این اختلال کند.

عفونت ها: به نظر می رسد برخی از بیماری ها باعث ایجاد یا تشدید فیبرومیالژیا می شوند.

رویدادهای فیزیکی یا احساسی: فیبرومیالژیا گاهی اوقات می تواند توسط یک رویداد فیزیکی مانند تصادف رانندگی ایجاد شود. استرس روانی طولانی مدت نیز ممکن است باعث این بیماری شود.

فیبرومیالژیا معمولاً در خانواده ها ایجاد می شود، بنابراین عوامل ژنتیکی احتمالاً در ایجاد این اختلال نقش دارند، اما اطلاعات کمی در مورد ژن های خاص درگیر به طور قطعی وجود دارد. محققان بر این باورند که عوامل محیطی (غیر ژنتیکی) نیز در خطر ابتلای فرد به این اختلال نقش دارند.

این محرک‌های محیطی ممکن است شامل داشتن بیماری‌هایی باشد که باعث درد می‌شود، مانند آرتریت روماتوئید، یا مشکلات سلامت روانی، مانند اضطراب یا افسردگی.